U prvom veku nove ere prirodna granica reka Dunav, omedjila je Rimsku državu. Rimljani su tek sedamdesetih godina I veka prvi put stigli do Dunava. Potrebno im je bilo još devedeset godina ratovanja, da bi do kraja Antike IV Flavijeva i VII Klaudijeva legija trajno obezbedile severnu granicu. Izgradnjom puteva desnom obalom Dunava prvenstveno radi transporta trupa prilikom osvajanja Dakaje, doprinela je i razvoju gradova i naselja, najpre oko utvrdjenih vojničkih logora.
Gradsko naselje Mons Aureus, na levoj obali potoka Seona, pružalo se na većem prostoru pored Dunava. Izvorni podaci o ovom naselju potiču iz III i IV veka. U Eutropiji se spominje gajenje vinove loze u okolini ovog naselja za vreme cara Proba (276–282), jednog od trojice rimskih careva, koje je Rimu podarila drevna Ilirija. Mons Aureus je označen kao civitas (naselje) udaljen 26 milja od Singidunuma (Beograda). Tabula Peutineriana, koja se datira u IV vek, potvrdjuje ovaj podatak, dok ga Itinerarium Antonianum locira na dve milje manje.
Izmedju ovog naselja i sledeće stanice Vinceje, nadjeni su tragovi rimskog graničnog utvrdjenja. Vincea (ćirilovački potok) je bila naseobina izmedju dva grada Mons Aureusa i Marguma (Dubravica).
Dalje niz vodu od Smedereva, nalazi se, na ušću Morave u Dunav, gradić Kulič čiji poligonalni temelji možda potiču još od kasno-antičkog utvrdjenja Marguma, ali koje je kao srpsko Moravište moglo igrati ulogu i u srednjem veku jer ima o tome pomena.
Tragovi, koje su mnogobrojne ljudske zajednice ostavile pored jedne od četiri, po Mojsiju „rajske reke“, Dunava, prostorno i vremenski bliže odredjuju kulturnu istoriju, dok se složena sudbonosna zbivanja u praistorijsko doba mogu samo naslućivati. Sigurno je da su se zajednice na ovom prostoru uvek nalazile u procepu izmedju dva potpuno različita, ali podjednako snažna sveta, što je i u kasnijim periodima odredjivalo njihovu dramatičnu istoriju.
